روایت شیرین یک اختلاس

نگاهی به فیلم «خط ویژه»

مصطفی کیایی در روند کارنامه حرفه‌ای خود خط رو به جلویی را آمده تا در سومین اثر خود به پختگی برسد و یکی از ویژه‌ترین فیلم‌های جشنواره سی و دوم را بسازد. فیلمی شسته و رفته که از انسجام و ضرباهنگ خوبی برخوردار است و ریتم خود را در طول اثر از دست نمی‌دهد.

حفظ ریتم در قصه ای که واجد التهاب ذاتی بوده و پرماجراست، سخت ترین بخش کار برای کارگردان است که کیایی با کنترل قصه از طریق حفظ این ریتم، تعلیق داستان را نگه داشته و مخاطب را با خود همراه می کند بدون این که دچار کسالت و ملال شود.

فیلم، داستان سه آدم است که فکر می کنند برای پولدار شدن باید دست به کارهای بزرگ زد و تصمیم می گیرند وام ده میلیارد تومانی یک آقازاده نورچشمی را روانه حساب خود کنند، ولی اشتباه یکی از آنها پای دو نفر دیگر را هم به این داستان باز می کند و وقتی همه چیز حسابی به هم ریخت نقشه شان عوض می شود و رابین هودوار پول را به حساب مردم بیچاره واریز می کنند و آخر کار از روی پل عابر ۸۰۰ میلیون تومانی را که به دلار تبدیل کرده اند، پایین می ریزند تا به دست مردم برسد.

خط ویژه در بستر نگاه انتقادی که به مسائل اجتماعی ـ رفتاری دارد کمدی موقعیت های بانمکی را خلق می کند که فضایی مفرح و شیرین به اثر می دهد. این موقعیت در فیلم قبلی کیایی «ضد گلوله» به شکل پررنگ تری تجربه شده بود. در اینجا البته قصه جدی بوده و به مساله عدالت اجتماعی با نگاه انتقادی و حتی اعتراضی می پردازد. فیلم قصه قهرمان محور نداشته و تعدد بازیگران آن در راستای قصه محور بودن آن است. حضور هفت بازیگر جوانی که شاید هیچ کدام نقش اول نیستند و در کنارهم به تکمیل بازی هم برای شکل گیری یک پازل واحد کمک می کنند. التهاب، پرتعلیق و سکانس بودن قصه در کنار تعدد بازیگران هیچکدام باعث نشد به کارگردانی کار لطمه بخورد و کیایی بخوبی توانست از هدایت بازیگران و اجرای فیلمنامه برآید.

سیدرضا صائمی