۲ آدم در یك قاب

رحیم نوروزی سال ۱۳۴۹ در شهر رشت به دنیا آمد با كسب مدرك كارشناسی ادبیات نمایشی از دانشگاه آزاد هنر و معماری تهران فعالیت خود را از سال ۶۹ با بازی در نمایش های صحنه ای آغاز كرد

رحیم نوروزی سال ۱۳۴۹ در شهر رشت به دنیا آمد. با كسب مدرك كارشناسی ادبیات نمایشی از دانشگاه آزاد هنر و معماری تهران فعالیت خود را از سال ۶۹ با بازی در نمایش‌های صحنه‌ای آغاز كرد.

با بازی در مجموعه تلویزیونی «بازی برای بچه‌ها» به كارگردانی امیر پروین‌حسینی در سال ۷۵ اولین تجربه تصویر خود را پشت‌سر گذاشت. در این حین بازی در مجموعه «دنیای شیرین دریا» به كارگردانی بهروز بقایی در سال ۷۷ حركت حرفه‌ای او را دچار تغییر كرد. پس از حضور مستمر در گروه تئاتر بازی توانست در عرصه تئاتر نیز خوش بدرخشد. بازی در مجموعه «پس از باران» او را به چهره‌ای تلویزیونی و البته منفور مبدل ساخت.

توانایی او در ایفای نقش منفی تا به حال چندین مجموعه و فیلم تلویزیونی را برای او به ارمغان آورده است. در حال حاضر دو مجموعه «مدار صفردرجه» و «سال‌های برف و بنفشه» با بازی نوروزی در حال پخش است. به همین بهانه با او به گفت‌وگو نشستیم.

ـ قبل از اینكه وارد بحث بازیگری شویم، بفرمایید از اینكه بیشتر از گذشته با مطبوعات ارتباط برقرار می‌كنید، راضی هستید؟

طی سال‌هایی كه فعالیت داشته‌ام همیشه از گفت‌وگو كردن و همكاری با اهالی مطبوعات حذر می‌كردم. شاید همین مورد باعث شده بود كه در لاك خود باشم. ولی از زمانی كه این همكاری با مطبوعات را شروع كرده‌ام در نوع حركت و گام برداشتنم در فصل جدید كاری‌ام تاثیرات خوبی را شاهد بودم. اعتقاد دارم مطبوعات دارای قدرتی است كه هر گوشه‌نشینی را می‌تواند وارد مركز توجهات كند و از این بابت بسیار خوشحالم كه همكاری‌ام با مطبوعات شكل گرفته است.

ـ دو سریال مدار صفر درجه و سال‌های برف و بنفشه با بازی شما در حال پخش است. این وضعیت تا چه حد راضی‌كننده است؟

طبعا اتفاق خوبی است. این موارد باعث می‌شود تا بیننده دو گونه بازی و دو وجه شخصیت بازیگر را ببیند. هر بازیگری به هر حال علاقه دارد كارهای متفاوت و گوناگونی را انجام دهد. پخش دو سریال همزمان با بازی من جزو مواردی است كه باعث رضایتم شده است و حتی بهتر می‌توانم نقاط ضعف و قوت بازی‌ام را در دو نقشی كه ایفا كرده‌ام بیابم.

ـ فكر نمی‌كنید این همزمانی تا حدودی كار بازیگر را هم سخت می‌كند؟

هر نقش شرایط خودش را دارد. بازیگر باید طبق آن موقعیت مكانی و زمانی تعیین شده شخصیت را پردازش كند. به هر حال تمام سعی‌ام را كردم تا بازی قابل قبولی را در هر دو سریال ارائه دهم و به این فكر نبودم كه تفاوتی بین آن دو ایجاد كنم.

ـ مایلید از كدام یك شروع كنیم، «مدار صفر درجه» یا «سال‌های برف و بنفشه»؟

(می‌خندد) تفاوتی نمی‌كند.

ـ حسن فتحی جزو كارگردانانی است كه از بازیگران تئاتر زیاد در كارهایش استفاده می‌كند، فكر می‌كنید چقدر در جریان كارهای تئاتری شما بوده است؟

همان‌طور كه اشاره كردید آقای فتحی به بازیگران تئاتر علاقه خاصی دارد. همین مورد باعث می‌شود تا از صحنه تئاتر و دیدن نمایش‌های روی صحنه در طول سال دور نماند. در یك جشنواره ایشان داور بودند و من در نمایشی با عنوان «رقصی چنین» بازی می‌كردم. البته پیش از این هم قرار بود در مجموعه «ملاصدرا» با ایشان همكاری كنم كه بنا به دلایلی این امر محقق نشد و نتوانستیم همكاری داشته باشیم تا اینكه برای مجموعه «مدار صفر درجه» موقعیتش پیش آمد.

ـ برای بازی در شخصیت موردنظر تست دادید؟

تا به حال یاد ندارم برای بازی در نقش و اثری تست داده باشم و همیشه از این قضیه فراری بوده‌ام. فكر می‌كنم هر كارگردانی اگر بخواهد بازیگری را برای اثرش در نظر بگیرد، طبعا تمامی نقاط قوت، ضعف و حس‌های درونی‌اش را در نظر می‌گیرد. پس این مرحله یعنی تست گرفتن مقابل یك دوربین ثابت برای اینكه كارگردان متوجه حس بازیگری شود، كاری بیهوده است. هیچ‌گاه علاقه ندارم برای اثر كارگردانی تستی بدهم. حتی اگر آن اثر، اثری خارق‌العاده باشد. ترجیح می دهم مرا به خاطر توانایی‌هایم انتخاب كنند.

همكاری با پروژه‌های تاریخی همراه با وسواس و دقت زیاد است. این تجربه برای شما چگونه بود؟

خوشبختانه آقای فتحی جزو آن دسته از كارگردانانی است كه بازیگرش را رها می‌گذارد و در این رها گذاشتن اخلاق حرفه‌ای را نیز رعایت می‌كند. آقای فتحی برای بازیگرش احترام قابل توجهی قائل است. در طول این چند سال بسیار مشاهده كرده‌ام كه كارگردانان فراوانی برای اینكه فقط كارشان پیش رود حتی به بازیگران احترام قابل قبولی نمی‌گذارند اما آقای فتحی آن‌قدر به بازیگرش احترام می‌گذارد و او را در مرتبه بالایی قرار می‌دهد كه این احترام و اخلاق حرفه‌ای باعث می‌شود بازیگر با یك نوع آرامش ذهنی به كارش بپردازد. حتی مواردی پیش می‌آمد كه اگر قرار بود از یك بلندی به پایین بپرم چندین بار آن مسافت را مورد آزمایش قرار می‌داد تا برای من یا دیگر بازیگران اتفاق خاصی رخ ندهد. البته شاید تصور شود فقط به این دلیل چنین توجهی دارد كه به قول معروف پروژه به تعویق نیفتد. اما باور كنید این نوع احترام را برای تمامی عوامل حتی افرادی كه كار كوچكی انجام می‌دهند نیز قائل است. به هر حال جدای از راهنمایی‌هایی كه در مورد شخصیت‌پردازی، نوع دكوپاژ صحنه و زاویه دوربین داشتند، اخلاق حرفه‌ای ایشان بیش از هر چیز به بازیگر قوت قلب می‌داد.

ـ یكی دیگر از عوامل و عناصری كه باعث می‌شود بازیگر كارش را بهتر انجام دهد، حضور یك پارتنر و بازیگر خوب است، در مجموعه مدار صفر درجه این ویژگی چگونه بود؟

من علاقه دارم با بازیگران مقابلم جدای از همكار و پارتنر یك دوست و رفیق باشم. زیاد به پاس‌كاری حسی، انتقال حس‌ها از طرفین فكر نمی‌كنم. مهم‌ترین اصل را در پشت دوربین می‌بینم. اگر آن حس دوستی و رفاقت در پشت صحنه ایجاد شود مطمئناً قضایایی چون ارتباط حسی دو بازیگر در مقابل دوربین نیز به خوبی اجرا خواهد شد. از ابتدای كارم یاد گرفته‌ام با همكارانم رفیق باشم. چرا كه اینگونه، رابطه ما تنگاتنگ خواهد شد و در این روابط حتی به حس‌های قابل توجهی در مقابل دوربین دست پیدا خواهیم كرد. به عنوان مثال هنگام استراحت با شهاب حسینی كه از بهترین دوستان من محسوب می‌شود بحث‌هایی را در مورد شخصیت‌مان انجام می‌دادیم و در این اثنا نیز روابط‌مان نزدیك‌تر می‌‌شد و این روابط به بازی هر دوی ما كمك می‌كرد.

ـ در برخی از صحنه‌ها تعدد بازیگران و هنروران را شاهد هستیم، كار در اینگونه صحنه‌ها برای بازیگر تا چه حد دشوار به نظر می‌رسد؟

واقعا سخت است. از این جهت كه ممكن است بازیگر در آن شلوغی صحنه تمركزش را از دست دهد و بازی قابل‌قبولی ارائه ندهد. در مقابل اگر این اتفاق رخ دهد شاید نتوان آن صحنه را دوباره تكرار كرد پس بازیگر باید تمام توان خود را در جهت تمركز فراوان داشتن به كار ببندد.

ـ برای شما این اتفاق رخ داده است؟

بله، ولی دیگر نمی‌شد كاری كرد و با همان نوع بازی ادامه دادم. (می‌خندد)

ـ برخی اعتقاد دارند كه بازیگران تئاتر در تصویر زیاد موفق عمل نمی‌كنند؟

نمی‌خواهم تعصبی به خرج دهم. ولی كسانی كه این طور قضاوت می‌كنند، افرادی هستند كه تئاتر را در آثار اساطیری و با دیالوگ‌های قصار و حركات درشت می‌بینند. ولی واقعیتش این است كه تمام تئاتر و هنر نمایش به این موارد ختم نمی‌شود. اتفاقا بازیگر تئاتر چون ریشه‌دار است، نقش را با تمام وجودش درك می‌كند. البته این سخن مورد سوءتفاهم واقع نشود ولی به طور كل بازیگران تئاتر به خاطر ممارست و رنجی كه در صحنه به خرج می‌دهند، شخصیت مورد‌نظرشان را با جان و دل ارائه می‌كنند.

اگر موافق باشید برسیم به مجموعه «سال‌های برف و بنفشه»، همكاری مجدد شما با سعید سلطانی بیشتر به چه دلیل بود، نوع نقش یا دوستی شما با ایشان؟

هنگامی كه شما به نوعی عضو ثابت گروهی می‌شوید سعی‌تان بر این است با همان گروه ادامه دهید و آثاری را با هم كار كنید. با آقای سلطانی رابطه نزدیكی دارم و این مورد پس از بازی در مجموعه پس از باران پررنگ‌تر شد. خب نقش پیشنهادی ایشان را هم پذیرفتم و مجدد با هم كار كردیم.

ـ به نظر می‌رسد این مجموعه مانند آثار قبلی آقای سلطانی نتوانست مخاطبش را راضی نگه دارد، نظر خودتان در این مورد چیست؟

واقعیت این است كه نمی‌توان به طور كلی نظر داد باید به دنبال جزئیات رفت و دید مشكل اصلی در كجا بوده است. پس نمی‌شود تا این حد در مورد كلیتش نظر داد.

به عنوان بازیگری كه در این پروژه بازی داشته، چه عامل یا عواملی را موثر می‌دانید؟

شاید یكی از مهم‌ترین عناصرش مربوط به بخش تهیه‌كنندگی مجموعه باشد كه نتوانسته به مانند آثار قبلی عوامل قابل‌قبولی را به دور هم بچیند و این مورد باعث شده تا مخاطب آن طور كه باید با مجموعه ارتباط برقرار نكند.

ـ تا چه حد بازی در این مجموعه شما را راضی نگه داشت؟

نقشی كه به عهده داشتم، شخصیت یك ساواكی است. خب شاید آن طور كه باید پرداخت نشده بود و فقط در یك جاهای خاصی شخصیتش بروز پیدا می‌كرد. همین مورد باعث می‌شد تا بازیگر نتواند بیش از آنكه سناریو گفته پایش را فراتر بگذارد. به هر حال آنچه كه مشاهده می‌شود تمام تلاشم بود و بیشتر نمی‌توانستم جلوتر از نقش بروم.

ـ پس می‌شود گفت برای پذیرفتن بازی در این مجموعه دچار رودربایستی شدید؟

اسمش را رودربایستی نمی‌گذارم. به هر حال شغل و حرفه‌ام بازیگری است و ترجیح می‌دهم پیشنهادها را بپذیرم و برای بهتر كردن آن شخصیت تلاش كنم. از جهت دیگر علاقه دارم با گروهی كه چندین كار انجام داده‌ام این فعالیت ادامه داشته باشد و آن را از دست ندهم.

ـ در برخی از آثار در نقش منفی ظاهر شدید كه برجسته ترین آن بازی در مجموعه «پس از باران» است، خودتان بازی در كدام یك از شخصیت‌های منفی و مثبت را می‌پسندید؟

برای من هیچ تفاوتی ندارد. اگر مخاطب با نقش منفی كه ارائه كرده‌ام بیشتر و بهتر ارتباط برقرار كرده است برای من جای خوشحالی دارد.

ولی به طور كل تفاوتی بین این دو قائل نیستم. اگر شخصیت یك فرد منفی و بد را بازی می‌كنم به شكلی اعمال و رفتار بد آن شخصیت را بروز می‌دهم و آنها را برجسته می‌كنم. در مورد شخصیت‌های مثبت و خوب هم به همین ترتیب است. همان طور كه قبلاً گفتم علاقه دارم بازی خوبی در قالب یك شخصیت ارائه كنم. نقشی كه جای كار داشته باشد و بتوانم با آن كلنجار بروم.