طبیعت را دریابیم

برای نجات طبیعت ایران آدرس هیچ نقطه ای را به دیگران ندهید. شاید این جمله خیلی بدبینانه باشد، ولی متاسفانه واقعیتی است كه با توجه به تخریب بیش از حد طبیعت ایران نمی توان آن را نادیده گرفت. شاید تا الآن به خیلی از مناطق ایران سفر كرده و از زیبایی های آن هم لذت برده باشید. حتما نام «تنگه واشی» را شنیده اید كه در ۱۲۰كیلومتری تهران قرار دارد. این تنگه امروز با هجوم گردشگرانی روبه رو است كه گویی كمر به نابودی آن بستند و هیچ نهادی هم نیست تا جلوی روند تخریب آن را بگیرد. اما چند كیلومتر دورتر به طرف مازندران، محیطی زیبا و با صفا به نام «سرچمن» قرار دارد كه به راهداری گدوك چسبیده است. سرچمن می رود تا به سرنوشت همسایه خود تنگه واشی دچار شود.
در ۱۵۰ كیلومتری شرق تهران و در منطقه ای زیبا و سرسبز و در عین حال خنك و دلپذیر مكانی وجود دارد كه سرچمن نام دارد. فاصله سرچمن با جاده اصلی تهران-شمال در حدود ۲كیلومتر است كه به دلیل آب گوارا وخنكی كه در آن می درخشد، به تازگی مورد توجه گردشگران قرار گرفته است.
جاده آن خاكی است كه در اصل برای دكل مخابراتی فیروزكوه ساخته شده است، نه برای توریستها و مسافران گذری. در این منطقه به جز سبزه و علفهای وحشی كه زیر وزش باد ملایمی كه از طرف خزر می وزد گیسو خم می كنند و عشوه می فروشند؛ و خرگوش های بازیگوشی كه در آن حوالی لانه ساختند و بچه های خود را پرورش می دهند، نه درخت سایه گستری است و نه مكانی برای استراحت مردم؛ در نتیجه مسافران هم بدون توجه به محیط زیست با طیب خاطر اتومبیل های خود را در میان علفها می رانند و روی سبزه سفره پهن می كنند تا در آینده نزدیك زیبایی آن را از بین ببرند.
از مناظر مشمئزكننده زباله هایی است كه در لابه لای علفهای وحشی ریخته شده و مردم بدون توجه به سلامت منطقه و محیط زیست هر چه دم دستشان است روی چمن ها خالی می كنند، برخی هم به كندن علفهای وحشی مبادرت می ورزند.
«سرچمن» فقط با چمن هایش می تواند زیبا باشد، حال اگر این چمن ها زیر چرخ های اتومبیل ها له شود دیگر نه از چمن نشانی می ماند و نه از سرچمن.
ظاهراً هم هیچ كس متولی این منطقه نیست و كسی هم جلوی اتومبیل های مردم را نمی گیرد كه دیوانه وار تا قلب سرچمن می رانند و موجبات نابودی آن را فراهم می سازند.
شایسته است سازمان حفاظت محیط زیست و یا هر نهاد دیگری كه دغدغه محیط زیست را دارد فكری به حال این منطقه زیبا و بدون دفاع بكند و از نابودی آن جلوگیری كند. در وهله اول باید از ورود اتومبیل ها به حریم «سرچمن» جلوگیری كنند و نقطه ای را در مجاورت آن در حوالی راهدارخانه گدوك تعبیه كنند. دوماً آلاچیق هایی را به صورت موقت در این مكان قرار بدهند تا مسافران به دلخواه خود در هر نقطه ای اتراق نكنند و سبزه ها را از بین نبرند.
اغلب مسافران برای تهیه غذا آتش روشن می كنند كه در ماه های آخر تابستان چون علفها خشك می شوند امكان آتش سوزی هم وجود دارد؛ در نتیجه بهتر است جاهای خاصی را برای روشن كردن آتش در نظر بگیرند.
مسافران معمولا در اواخر بهار و اوایل تابستان به این منطقه می آیند؛ درست زمان رشد و نمو گیاهان وحشی؛ به همین دلیل اگر روند تخریب ادامه پیدا كند تردیدی نیست كه به جای سبزه زار وچمن زیبا شاهد رشد گیاهانی چون كنگر وحشی و دیگر گیاهانی باشیم كه جزو غذاهای حیواناتی چون گوسفند و یا خرگوش و آهو محسوب نمی شوند.
اگر «سرچمن» را نجات ندهیم، شاید در همین سالهای نزدیك شاهد نابودی آن باشیم؛ مثل خیلی از مناطقی كه به دلیل هجوم بی رویه و غیرمسئولانه بسیاری از گردشگران در حال نابودی است؛ نمونه بارز آن «تنگه واشی» است كه هم آب آن در این فصل سال آلوده است و هم منطقه سرسبز آن با گذشت هرسال زیبایی خود را از دست می دهد.
ایران سرزمینی است زیبا كه هر نقطه آن از جاذبه و صفای خاص خود برخوردار است. این حق مردم است كه از طبیعت و مواهب طبیعی آن لذت ببرند و به اقصا نقاط آن سفر كنند از مازندران تا سیستان و از اهواز تا تبریز همه و همه دارای چنان جاذبه هایی است كه چشم هر گردشگری را به خود جلب و جذب می كند.
طبیعت به ذات خود دارای دشمنی نیست، زیرا خود چنان ویژگی ای دارد كه بتواند به ترمیم خود بپردازد، اما وقتی كه پای انسان بر گستره اش باز می شود و روند تخریب آن آغاز می گردد، دیگر طبیعت نای نفس كشیدن نخواهد داشت.
طبیعت با هر شكل و شمای خود زیباست. هر منطقه و مكانی شناسنامه جوی و اقلیمی خود را دارد. اما آنچه كه این مكانها را مورد تهدید قرار می دهد نه بلاهای طبیعی بلكه موجودی به نام انسان است كه بدتر از هر بلای طبیعی كمر به نابودی طبیعت بسته است .

منبع : مرکز اطلاع رسانی خانواده شمیم