همسایگی با خودروی حمل زباله

صدای غرش موتورش که می‌آید همه می‌دانند باز از راه رسیده، کمی طول می‌کشد تا موتور را خاموش کند. پارک کردن این خودروی عریض و طویل کمی سخت است.
راننده هر روز همین نقطه در ساعت خاصی …

صدای غرش موتورش که می‌آید همه می‌دانند باز از راه رسیده، کمی طول می‌کشد تا موتور را خاموش کند. پارک کردن این خودروی عریض و طویل کمی سخت است.

راننده هر روز همین نقطه در ساعت خاصی می‌رسد و خودرواش را پارک می‌کند، موتورش که از کار می‌افتد، دیگری سر می‌رسد، باز هم همان غرش موتور و دقایقی که راننده صرف پارک خودرو می‌کند، اما ساکنان منطقه می‌گویند آزاردهنده‌تر از صدای موتور این خودروهای پهن‌پیکر، بوی زهم زباله‌ایست که فضا را پر می‌کند و حتی در خانه‌های اطرف هم می‌پیچد.

مردم به این وضع عادت کرده‌اند، اما می‌گویند به خاطر پارک همین خودروهای حمل زباله در کنار خیابان اصلی منطقه، قیمت خانه‌ها چندبرابر از ارزش افتاده و بچه‌هایشان دارند ناراحتی تنفسی می‌گیرند.

صحبت از شهرستان کوچک و دورافتاده و ده‌کوره نیست، حرف از خیابان پرترددی در منطقه ۴ شهرداری تهران است که شاید شنیدن آن برای ساکنان دیگر مناطق نیز آشنا باشد.

مردم می‌گویند کامیون‌های حمل زباله، هر روز در خیابان اصلی به صف می‌شوند، حتی شب‌ها هم می‌مانند، بوی بد این خودروها و چهره زشتشان که نشان می‌دهد هفته‌ها رنگ آب ندیده ‌است، ساکنان مناطق مسکونی را به ستوه آورده است.

پیگیری‌ها هم مثل همیشه بی‌نتیجه مانده است. شهرداری همان سازمانی است که فرد حاضر و پیگیر را از اتاقی به اتاق دیگر پاس می‌دهد چه برسد به این که صدای فرد پیگیر از پشت خط تلفن شنیده شود؛ اینجاست که قطع شدن بی‌محابای تلفن، به فلان قسمت زنگ بزنید، الان مسوولش نیست و... راه فرار برای پاسخگویی می‌شود.

سرانجام یک منبع آگاه از شهرداری آب پاکی را به دست معترضان می‌ریزد که محل زندگی آقای راننده کامیون حمل زباله در آن نزدیکی است و او مجبور است خودرو را در کنار خیابان اصلی متوقف کند.

این‌که مگر شهرداری پارکینگ ندارد، این که چهره شهر زشت نمی‌شود، این که بوی بد آزار می‌رساند و... به شهرداری مربوط نیست.

کوشا نیک‌بین