انتخابات شوراها, انتخاباتی برای تغییر است

نباید فراموش کنیم که پایتخت ایران, در سال های گذشته اسیر سیاست ها و تصمیماتی شده که خیلی هایشان بیشتر از آنکه با دید علم شهرسازی باشد, صرفا برای خودنمایی های شخصی بوده و مرئ هم برای مردم نداشته است

پنجمین دوره انتخابات شوراها در راه است؛ نهادی که صحت و اقتدار آن در نهایت منجر به نهادینه شدن واگذاری قدرت به مردم در فرهنگ و ساختار حکومت می شود. با این شرایط توجه به انتخابات شوراهای اسلامی نه به سبب عرض اندام جریان های سیاسی و ایراد شعارهای انتخاباتی که به دلیل حمایت از نقش جمهوریت در ارکان تصمیم گیرنده و واگذاری قدرت به مردم اهمیت پیدا می کند. باید بپذیریم یکی از مهم ترین دستاوردهای انتخابات شوراها در شرایطی محقق می شود که شاهد یک هم گرایی جمعی در میان تمام مسئولان باشیم که در نتیجه آن، مردمی که در ایام انتخابات، مورد توجه قرار می گیرند، پس از انتخابات هم وارد جریان تصمیم گیری شوند. تشکیل شورایی که در نتیجه آن، تصمیم ها نه براساس سیاست های جناحی و حزبی، بلکه در راستای رفع نیازهای شهر باشد، می تواند نوید روزهای بهتری را بدهد که در نتیجه آن، مردم، بهترین تصمیم را برای شهرشان می گیرند. روزهایی که در نتیجه آن، یک شهردار، با خیال راحت از اینکه هیچ مشکلی برایش پیش نخواهد آمد، ١٢ سال تمام بر صندلی شهرداری تکیه نمی زند و اجازه آن را نخواهد یافت که حتی در بزنگاه هایی که باید در آنها پاسخ گوی مردم باشد، کوتاهی کند. بدون شک، اگر شورای شهر بعدی، شورایی باشد که در نتیجه آن شاهد ترکیبی از متخصصان و آشنایان به مدیریت شهری باشیم، دیگر شهرداری نمی تواند به راحتی از زیر بار مسئولیت شانه خالی کند. اتفاقی که نمونه اش را در بسیاری از حوادث شهری دیدیم. این شورا، حتما می تواند برای زمان بروز بحران در شهر چاره اندیشی کند؛ زمانی که شهر، بیشتر از آنکه به یک ساختمان مدیریت بحران و چند عکس یادگاری از افتتاح این ساختمان نیاز داشته باشد، به مدیریت نیازمند است که بدون هیچ گونه تفکر سیاسی، صرفا شهر را مدیریت کند و به شهروندانش بیندیشد. اگر شورای شهر بعدی شورای شهر کارآمدی باشد، دیگر شهرداری اجازه نخواهد یافت که در کوچه های باریک شمال شهر، مجوز بلندمرتبه سازی هایی را صادر کند که در نتیجه آن...

...جان شهروندان به خطر بیفتد، وضعیت شهرسازی به هم بریزد و آلودگی هوا دوچندان شود. اینها تنها، بخشی از آن اتفاقاتی است که در صورت تشکیل شورایی مقتدر و کاردان، برای شهری مانند تهران محقق می شود. نباید فراموش کنیم که پایتخت ایران، در سال های گذشته اسیر سیاست ها و تصمیماتی شده که خیلی هایشان بیشتر از آنکه با دید علم شهرسازی باشد، صرفا برای خودنمایی های شخصی بوده و مرئ هم برای مردم نداشته است. در چنین شرایطی، تهران، بیش از هر زمان دیگری به یک تغییر بزرگ نیازمند است. تغییری که در جریان آن، تصمیمات نه در شعار که در عمل براساس مصلحت مردم گرفته شوند و هدفشان، آسایش مردم باشد.

غلامرضا کاظمی