عواقب آخرین سال ریاست جمهوری جرج بوش

آیا جرج بوش, رئیس جمهور امریکا می تواند قبل از پایان آخرین سال دوران ریاست جمهوری اش با دستاورد قابل توجهی کاخ سفید را ترک کند این موضوع از آنجایی حائز اهمیت است که تعداد کمی از روسا ی جمهوری که تاکنون پا به کاخ سفید گذاشته اند شانس این را داشته اند که دوران خوشی را در سال آخر ریاست جمهوری شان تجربه کنند

آیا جرج بوش، رئیس جمهور امریکا می تواند قبل از پایان آخرین سال دوران ریاست جمهوری اش با دستاورد قابل توجهی کاخ سفید را ترک کند؟ این موضوع از آنجایی حائز اهمیت است که تعداد کمی از روسا ی جمهوری که تاکنون پا به کاخ سفید گذاشته اند شانس این را داشته اند که دوران خوشی را در سال آخر ریاست جمهوری شان تجربه کنند. اما این تنها رئیس جمهور نیست که به خاطر از دست دادن سرمایه های سیاسی اش نگران است. حتی مشاوران آن رئیس جمهور نیز در آخرین سال ریاست جمهوری وی نگران این موضوع می شوند که بعد از او چه کسی چک حقوق بعدی شان را برای آنها خواهد کشید. این در حالی است که مردم در سراسر کشور نیز روی این سوال متمرکز می شوند که چه کسانی جایگزین رئیس جمهور و اطرافیان او خواهند شد. «ودرو ویلسون» بیست و هشتمین رئیس جمهور امریکا در آخرین سال ریاست جمهوری اش و به خاطر قصور ورزیدن در پیوستن به متفقین در جریان جنگ جهانی اول توسط مردم امریکا تحقیر و توسط آنها سلب صلاحیت شد. «وایت آیزنهاور» نیز در آخرین سال حضورش در کاخ سفید از امراض چندگانه اش و عملیات های موفقیت آمیز اتحاد جماهیر شوروی در پرتاب ماهواره های سرنشین دار به فضا رنج می برد. این در حالی است که رونالد ریگان و بیل کلینتون نیز در سال های آخر ریاست جمهوری شان به ترتیب گرفتار قرارداد ایران کنترا و رسوایی اخلاقی ارتباط عشقی با «مونیکا لوینسکی» شدند. اما جرج بوش چگونه دوران ریاست جمهوری خودش را به پایان خواهد رساند؟ احتمالاً بوش در برابر رئیس جمهور ویلسون سال آخر بهتری خواهد داشت. با این وجود بوش در سال ۲۰۰۷ نسبت به سال ۲۰۰۶ که سالی مملو از بدبیاری و افتضاح برای وی بود سال نسبتاً بهتری داشت. در این سال استراتژی افزایش نظامیان امریکایی در عراق ناموفق نبود و مشخص شد که پافشاری بوش برای پایبند ماندن به تصمیمش در خصوص افزایش نیروها در عراق، به رغم اینکه گروه مطالعات عراق به رهبری بیکر - همیلتون خواستار کاهش تدریجی نظامیان امریکا در عراق شده بودند، تصمیم بدی نبوده است.

بوش بیشتر از تمام روسای جمهوری که تاکنون بر امریکا حکومت کرده اند گروگان تحولات خارجی یی است که کنترل کمی روی آنها دارد. تحولات فعلی در پاکستان پیش از هر چیزی یادآور بی ثباتی خاورمیانه است. در چنین اوضاعی اگر استراتژی افزایش نظامیان امریکایی در عراق همچنان موفقیت آمیز باقی بماند بوش دلایلی دارد که به خودش تبریک بگوید ولی اگر این استراتژی با شکست مواجه شود او کاخ سفید را به عنوان رئیس جمهوری ورشکسته ترک خواهد کرد.

در حال حاضر بوش هیچ انتخابی به جز دنبال کردن یک برنامه تبلیغاتی معتدل در داخل امریکا ندارد. مردی که یک بار رئیس جمهور پیشین (بیل کلینتون) را به خاطر بازی کردن با «توپ کوچک» مسخره کرد خود در حال حاضر در حال بازی با توپ کوچک است. بوش همچنین مصمم است که به قراردادها و پیمان هایی که با کره جنوبی و کلمبیا منعقد کرد ادامه دهد اما بیشتر انرژی او صرف جلوگیری از تصویب لوایح یکجانبه گرانه تجاری در کنگره امریکا علیه چین خواهد شد. این در حالی است که بوش در این سال به احتمال زیاد شاهد افزایش نگرانی ها از تهدید اقتصادی و نظامی یی که از سوی چین متوجه امریکاست خواهد بود. بیشتر امریکایی ها بر این باورند که برگزاری المپیک تابستانی در پکن خود مدرکی دال بر افزایش قدرت چین در جهان است. با این حال به نظر می رسد آخرین سال ریاست جمهوری بوش تحت تاثیر سیاست خارجی امریکا قرار خواهد گرفت و این موضوعی غیر قابل اجتناب است. بوش در حال حاضر با جنگ های عراق و افغانستان یا به اصطلاح جنگ علیه تروریسم مواجه است. اکثر روسای جمهور امریکا در سال آخر ریاست جمهوری شان تصمیم می گیرند از قیود داخلی شان فرار کنند، مخصوصاً اگر با یک کنگره متخاصم یا مطبوعات منتقد مواجه باشند؛ آقای بوش نیز از این مورد مستثنا نیست.

بوش به منظور پیشبرد اهداف نشست آناپولیس که در ماه نوامبر برگزار شد به اسرائیل سفر کرد. او در جریان این سفر که اولین سفرش به اسرائیل به عنوان رئیس جمهور امریکاست از جاهای دیگری در منطقه مانند کرانه باختری، عربستان سعودی و مصر نیز دیدار می کند. او یک ماه بعد از این سفر به آفریقا خواهد رفت. بوش همچنین حضور در چندین نشست جهانی از جمله شرکت در اجلاس ناتو در رومانی در ماه آوریل تا حضور در نشست اقتصادی آسیا - اقیانوسیه در کشور پرو را در برنامه کاری خود دارد. البته باید گفت بوش از سفرهای خود هدف دیگری را نیز دنبال می کند. رونالد ریگان و بیل کلینتون روسای جمهوری بودند که در اتمام دوران ریاست جمهوری شان مشکلات داخلی شان را از طریق ابتکارهای بزرگ خارجی جبران کردند. برای مثال ریگان با مذاکره با میخائیل گورباچف آخرین رهبر اتحاد جماهیر شوروی و کلینتون نیز از طریق تلاش برای برقراری صلح در ایرلند و خاورمیانه ناکامی های داخلی خودشان را جبران کردند. با این وجود بسیار بعید به نظر می رسد که بوش بتواند با تقلید از چنین روندی موفقیتی برای خودش کسب کند. بوش رئیس جمهوری بدنام در دنیای عرب است و فلسطینی ها نیز در وضعیت با ثبات و ثابتی برای مذاکره کردن نیستند. بنابر این هر چه کاخ سفید کمتر بگوید که می خواهد در جهان بهتر درک شود برایش بهتر است. با این وجود سفر بوش به آفریقا ممکن است به طرز عجیبی موفقیت آمیز شود. دولت بوش ۱۵ میلیارد دلار برای مبارزه با بیماری ایدز در آفریقا هزینه کرده و

۲/۱ میلیارد دلار نیز برای جلوگیری از گسترش بیماری مالاریا صرف کرده است. این به این خاطر است که آفریقا یکی از معدود مناطقی در جهان است که اعتبار امریکا در دوران سال های ریاست جمهوری بوش همچنان در آنجا بالا باقی مانده است. منبع ؛ اکونومیست

ساناز صفری