مردم می ترسند

فرقی نمی كند كه جریان حاكم متعلق به كدام جریان فكری جامعه باشد اصلا ح طلب, اصولگرا, چپ های پیش رو یا راست های سنتی, محافظه كاران یا دگراندیشان, مهم این است كه مردم كلید واژه هریك از این جریان ها, قطعا تعریف و مفهوم خاص همان گروه را دارد و هریك منویات و مطالبات جناحی و حزبی خود را با تكیه بر مردم مورد نظر خود به اطلا ع افكار عمومی می رساند

و بار دیگر به سخنگوی دولت نهم چنین الهام شد كه <مردم در دولت‌های گذشته می‌ترسیدند اصول انقلا‌ب و اعتلا‌ی میهن قربانی شود.> دل‌نگرانی الهام از الهاماتی اینچنین همه در روزهایی رخ می‌دهد كه كسی دیگر نگران قربانی شدن اصول و مبانی حداقلی حرمت نگاه داشتن نزدیكان و هم‌اندیشان خود نیست تا چه رسد به نگاه داشتن آنانی كه كمی دورتر ایستاده‌اند و می‌توان به نامشان از ترسیدن برای قربانی شدن برخی اصول سخن گفت.

اگرچه واژگانی كه در دهه‌های اخیر وارد ادبیات سیاسی كشور شده است بنا به تغییر و تحولا‌ت فراروی احزاب همواره مفهوم و معنای فصلی یافته و گاه تاریخ مصرف آنان نیز همراه با تاریخ انقضای برخی فعالا‌ن سیاسی به پایان رسیده است اما گویی تمام واژگان تولیدشده یا بازسازی شده احزاب و گروه‌ها همواره بدون پیشوند یا پسوند واژه مردم، مفهومی ندارد و بدین سبب است كه در هر دوره‌ای چنگ انداختن به صورت این واژه سیرت واقعی به‌كار‌برندگان و بهره‌گیرندگان این مفهوم را مشخص می‌سازد.

فرقی نمی‌كند كه جریان حاكم متعلق به كدام جریان فكری جامعه باشد. اصلا‌ح‌طلب، اصولگرا، چپ‌های پیش‌رو یا راست‌های سنتی، محافظه‌كاران یا دگراندیشان، مهم این است كه <مردم> كلید واژه هریك از این جریان‌ها، قطعا تعریف و مفهوم خاص همان گروه را دارد و هریك منویات و مطالبات جناحی و حزبی خود را با تكیه بر <مردم> مورد نظر خود به اطلا‌ع افكار عمومی می‌رساند. بدین ترتیب در یك دوره <مردم> نگران از دست رفتن حداقل آزادی‌های سیاسی می‌شوند و در دوره‌ای دیگر <مردم> به شدت نگران قربانی شدن اصول انقلا‌بی یا در دوره‌ای <مردم> تشنه دموكراسی و حقوق بشر می‌شوند و در دوره‌ای دیگر <مردم> فقط نان می‌خواهند و معیشت. ‌

با این توصیف مردم ساخته و پرداخته احزاب و گرو‌ه‌های سیاسی یا مردم مورد توجه و نظر تصمیم‌گیرندگان حاكم در عصرهای متفاوت همواره با هدایت و فرمان این جریان‌ها در تقابل با یكدیگر قرار می‌گیرند و به تبع آن این تقابل كلا‌می یا بیانی كه مختص صاحبان كرسی‌های تصمیم‌گیری است به بدنه جامعه نیز بسط پیدا می‌كند و چه بسا در بزنگاه‌‌های مختلف، مردم هر یك از این جریان‌ها به تقابل كلا‌می و بیانی در برابر یكدیگر فرا خوانده می‌شوند كه نمونه آن حداقل در شرایط فعلی تنها در مورد مردم یك طیف خاص در جامعه رخ می‌دهد كه می‌توانند برای نگران شدن‌های خود در برخی تجمعات حضور یابند و نیروی انتظامی نیز مسوولیت حفاظت و صیانت از این دسته از مردم را در مقابل سفارتخانه‌ها یا اماكن دیگر عهده‌دار خواهد بود اما مردمی كه تعلق به جریان فكری دیگری دارند و گاه در بیانیه‌ها و اطلا‌عیه‌های گروه‌های هواخواه این مردم از آنان نام برده می‌شود معمولا‌ عرصه امنی برای قرار گرفتن در مقابل نهادهای تصمیم‌گیر نمی‌یابند.

در اینجا هدف، هرگز نفی این گروه یا آن گروه نیست، كما اینكه نقد این شیوه نیز مورد نظر نیست و چه بسا همان‌گونه كه الهام در شرایطی كه هر روز اعضای ارشد كشور بنا به دلا‌یل متعدد و با هیاهو و جنجال رسانه‌ای متهم به فسادهای مالی، جاسوسی یا اخلا‌قی می‌شوند، بیان كرده، مردمی وجود دارند كه از قربانی شدن مبانی انقلا‌بی در دولت‌های گذشته ترسیده‌اند. اما آیا در همان میهنی كه الهام و دولت متبوع وی نگران قربانی شدن اعتبار و اعتلا‌ی آن هستند، به راستی مردم دیگری وجود ندارند كه با مشاهده برخی رفتارها و تصمیم‌گیری‌های سیاسی، اقتصادی و فرهنگی از قربانی شدن منافع، اصول و مبانی دیگری ترسیده‌اند؟

در روزهایی كه نام یكی از چهره‌های مطرح كشور به نام مفسدان مالی و اخلا‌قی و یا جاسوسان و تریبون‌های صهیونیست‌و آمریكا مطرح می‌شود و هر روز عكس یكی از نزدیكان و تصمیم‌گیران این نظام صدرنشین اخبار جهانی می‌شود تا از او به عنوان یكی از حذف‌شوندگان یاد شود آیا مردم دیگری وجود ندارند كه از همین روند ترسیده باشند؛ مردمی كه می‌پندارند وقتی كسانی كه روزی نام خادم ملت بر سر و بازوی سیاست‌ورزی‌شان حك شده بود اینك در حلقه حذف، اینچنین متهم به قربانی كردن اصول انقلا‌بی هستند پس خود آنان در فرداروزی كه گذرشان به نقد و نظر این جریان افتد به چه متهم خواهند شد؟ دور و دشوار نیست نظری به مردم آن دیگری انداختن و از ترس آنان نیز بر خود ترسیدن كه این روزها مردم دیگری نیز می‌ترسند.

مسیح علی‌نژاد