صفای کودکانه

آیا به‌راستی می‌دانیم زندگی چیست؟!
به‌چشم‌های کودکان بنگریم و در این آئینه‌های شفاف، ببینیم که چقدر تاریک شده‌ایم! در این چشم‌ها، همیشه نور حقیقتی است که برق می‌زند! چشم‌های …

آیا به‌راستی می‌دانیم زندگی چیست؟!

به‌چشم‌های کودکان بنگریم و در این آئینه‌های شفاف، ببینیم که چقدر تاریک شده‌ایم! در این چشم‌ها، همیشه نور حقیقتی است که برق می‌زند! چشم‌های کودکان چنان می‌درخشند که انگار ستارگان را نزدیک خود می‌بینند، یا با فرشتگان حرف می‌زنند!

مدتی پیش که به یک کلینک دندانپزشکی مراجعه کرده بودم، دختر بچه‌ای ۵ ـ ۴ ساله کارتون جالبی را درباره یک موش و گربه چنان هیجان‌انگیز برای مادرش تعریف می‌کرد که از دشت خنده، به سختی می‌توانست حرف بزند و معمولاً با کمک مادرش که گاهی صمیمانه و شاد به یکایک ما می‌نگریست، جملاتش را به پایان می‌رساند! وقتی دخترک موضوع فیلم را بازگو می‌کرد، من و دیگران در آن سالن انتظار که بر صندلی نشسته بودیم و قبل از شنیدن داستان دخترک، راجع به طاقت‌فرسا بودن بیماری‌های دندان حرف می‌زدیم، اکنون مشتاقانه به او توجه می‌کردیم و همگی با فراموش کردن مشکلی که داشتیم، کم و بیش آن مادر و کودک را خندیدن همراهی می‌کردیم. در آن‌زمان به این فکر می‌کردم که من و بقیه کسانی که آن‌جا حضور داشتند، شاید هیچ‌کدام نتوانیم بگوئیم که سعادت، چیز دیگری است! چیزی شادی‌بخش‌تر از این نشاط و صفای کودکانه در وجود انسان‌های بزرگسال.

به‌چشم‌های پر فروغ کودکی خردسال از نزدیک نگاه کن، با او گفت‌وگو کن و بگذار شادابی او به عمق وجودت راه پیدا کند. تو هم مثل او سرزنده و شاد به زندگی نگاه کن. در نگاه صادقانه کودکان، واقعیت زیبای فراموش‌شده‌ای را که اسمش دنیای بچه‌هاست می‌بینی و با لطافت‌های ناپیدای روحت مأنوس می‌شوی و مثل تمام کودکان که به خداوند نزدیک و مظهر حقیقت‌اند، از زندگی لذت می‌بری.