تاثیر استرس بر سلامت خانواده

استرس موجب اختلال در سلامت روانی خانواده می‌شود، از این رو افراد خانواده باید با یکدیگر صمیمی‌باشند و سعی کنند حتی الامکان زمانی را هم برای بودن در کنار یکدیگر اختصاص دهند و در مورد مشکلات با یکدیگر مشورت داشته باشند تا از این طریق از استرس خود بکاهند.

استرس موجب اختلال در سلامت روانی خانواده می‌شود، از این رو افراد خانواده باید با یکدیگر صمیمی‌باشند و سعی کنند حتی الامکان زمانی را هم برای بودن در کنار یکدیگر اختصاص دهند و در مورد مشکلات با یکدیگر مشورت داشته باشند تا از این طریق از استرس خود بکاهند. استرس و فشار روحی و روانی گذشته از آثار مخربی که روی فرد دارد موجب اختلال در سلامت روانی خانواده هم می‌شود. ریشه برخی طلاق‌ها به علت میزان استرس بالا در محیط کار است به خصوص مکان‌هایی که دو همکار تمام وقت با یکدیگر مشغول کار هستند، چنانچه کار بسیار مشکل یا موقعیت شغلی فرد در خطر باشد، تمام انرژی او صرف مقابله با استرس محیط کار می‌شود و دیگر انرژی مثبتی برای خانواده و دوستان باقی نمی‌ماند.

چنانچه فرد شاغل دارای فرزند باشد، استرس می‌تواند باعث ایجاد تضاد بین نگهداری کودکان و حفظ شغل شود، زیرا نگهداری کودک مستلزم صبر، حوصله و بردباری والدین است، در حالی که والدین، انرژی مثبت خود را در محیط کار از دست داده اند، همین امر موجب استرس مضاعف والدین خواهد شد به گونه‌ای که گاه به تصمیم‌های غلط مانند جدایی از یکدیگر، جدا کردن کودک از خود و...روی می‌آورند. برای اینکه فردی از نظر احساسی طبیعی و سالم رشد کند و قادر باشد تا در زندگی خود را با شرایط ناخواسته تطبیق دهد،نیازمند است که در محیط عاطفی و تربیتی مناسبی بزرگ شود و بدین منظور کودک باید در دوران کودکی مخصوصا دو سال اول زندگی از محبت و عشق غنی شود و در محیط امن خانواده قرار گیرد.معمولا گریه‌های پی در پی کودک، کج خلقی‌های بدون دلیل، حرکات نابجا و خرابکاری‌های او نشانه نوعی جلب توجه و کمبود محبت و احساس ناامنی است. حس ناامنی بعدها ممکن است در روابط زناشویی و زندگی اجتماعی او مشکل ایجاد کند و در نهایت موجب احساس تنهایی آزاردهنده یا افسردگی شود. کودک نیازمند در آغوش کشیدن از طرف بزرگترها و والدین است.

یک نگاه پرمهر مادر یا پدر می‌تواند حس امنیت و آرامش را به او بدهد.نبودن یک الگوی مناسب در دوران کودکی یکی دیگر از عوامل مشکل‌زاست. کودکان نیازمند حضور والدین یا مراقبانی هستند که بتوانند با آنها رودررو رابطه برقرار کنند تا این رابطه بتواند در آنها شادی و اعتماد به نفس ایجاد کند. کودکانی که بدون این حمایت رشد می‌کنند دچار رنج و فشارهای روحی و روانی در بزرگسالی خواهند شد.گاهی اوقات ما والدین تصور می‌کنیم که استرس‌های درونی ما را، کودکانمان به هیچ وجه ندارند. اما واقعیت این است که کودکان نیز احساسات مربوط به خود را دارند و به عبارتی مطابق با شرایط سنی شان از احساسات زیادی برخوردارند. آنها هم مانند بزرگسالان استرس را احساس می‌کنند و چنانچه از نحوه برخورد با آن آگاهی کامل نداشته باشند، بدون شک دچار آسیب‌هایی خواهند شد.کارشناسان تحقیقات وسیعی را درباره کودکان، نوع استرس آنها، احساس آنها و برخورد با این حس و توقعات آنها از والدین و همراهی آنها در برخورد با این حس انجام دادند و مشخص شد که کودکان با استرس‌های سالم و ناسالمی‌درگیرهستند. آنها از والدین خود انتظار دارند که بدون اینکه راجع به این موضوع با آنها صحبت کنند، احساس آنها را درک و در برخورد با استرس به آنها کمک کنند.نکته حائز اهمیت در این زمینه، داشتن آگاهی کافی والدین است.