امیـد واهـی ندهـیـد

معمولا وقتی فردی به کما می‌رود یا مدتی را در بیهوشی به سر می‌برد، اطرافیان و نزدیکان وی احساس اندوه زیادی می‌کنند و دیگران هم نمی‌دانند که در چنین موقعیت حساسی باید برخوردشان …

معمولا وقتی فردی به کما می‌رود یا مدتی را در بیهوشی به سر می‌برد، اطرافیان و نزدیکان وی احساس اندوه زیادی می‌کنند و دیگران هم نمی‌دانند که در چنین موقعیت حساسی باید برخوردشان با افراد نزدیک خانواده بیمار چگونه باشد...

موقعیت خانواده بیمار بسیار خاص است و جنبه‌های فرهنگی می‌تواند در طرز برخورد با چنین افرادی تاثیر داشته باشد.

در بسیاری از کشورها وقتی بیماری در شرایط بیهوشی یا کما به سر می‌برد، معمولا درمانگرها یا کادر درمانی بیمارستان سعی می‌کنند حقیقت را به اطرافیان او بگویند و ذهنیت آنها را برای پذیرفتن آن آماده کنند تا بتوانند بر اساس آن ذهنیت، توقعات خودشان را تقسیم‌بندی بکنند.

متاسفانه، گاهی در کشور ما افرادی که با خانواده بیمار احساس نزدیکی می‌کنند، برای مایوس نشدن خانواده بیمار از روند درمان، امید واهی به آنها می‌دهند و مثلا مدام می‌گویند که «نگران نباش، خوب می‌شود...» اما اینکه در مورد مساله‌ای که نتیجه‌اش برایمان روشن نیست، اظهارنظر بکنیم و در اطرافیان بیمار توقع بیجا به وجود بیاوریم، اصلا کار درستی نیست. می‌توان به جای این کار که باعث بالابردن سطح توقعات خانواده بیمار از بهبود وضعیت بیمارشان می‌شود، با آنها همدلی کرد. اگر به چنین خانواده‌هایی امید واهی داده شود، ممکن است در صورت از دست رفتن بیمارشان، متحمل ناراحتی بیشتری شوند. بهترین کار این است که به آنها کمک کنیم بتوانند شرایط موجود را بپذیرند و با واقعیت‌ها کنار بیایند و در مورد بیماری عزیزشان آنقدر اطلاعات کسب کنند تا بدانند امکان پیش‌آمدن هر اتفاق خوشایند یا ناخوشایندی وجود دارد. توصیه به دعا و توکل به خداوند و گفتن اینکه خداوند صلاح بندگانش را بهتر از خودشان می‌داند، خیلی بهتر از بیان جمله‌هایی مانند «نگران نباش، چیزی نیست، خوب می‌شود» است.

دکتر بهروز بیرشک

عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی