فضای کسب و کار و اقتصاد ایران

از اواخر دهه ۱۹۹۰ بهبود محیط کسب و کار موضوع کانونی محافل نظریه پردازی و سیاست گذاری اقتصادی بوده است

از اواخر دهه ۱۹۹۰ بهبود محیط کسب و کار موضوع کانونی محافل نظریه‌پردازی و سیاست‌گذاری اقتصادی بوده است. محیط کسب و کار در یک تعریف کلی مجموعه عواملی است که بر عملکرد بنگاه تأثیر می‌گذارد اما مدیر نمی‌تواند آ‌ن را به سهولت تغییر دهد و بیشتر معلول فضای اقتصادی و سیاسی حاکم بر جامعه و همینطور عملکرد و نقش دولت در اقتصاد می باشد.با این اوصاف تا زمانی که محیط کسب و کار بهبود نیابد بهبود عملکرد بنگاه‌ها و به طور کلی رشد بخش‌خصوصی امکان‌پذیر نیست. بهبود محیط کسب و کار بیشتر به عنوان یک راهبرد اقتصادی در اقتصاد مطرح می باشد.برخی این راهبرد را جایگزین راهبرد خصوصی سازی می دانند و برخی بر این باورند که این دو راهبرد مکمل یکدیگرند.در سال های دهه ی ۹۰ اما بیشتر کشورها به دنبال انتخاب یکی از این راهبردها رفتند. چین راهبرد بهبود فضای کسب و کار را انتخاب کرد و روسیه و کشورهای اروپای شرقی به دنبال خصوصی سازی رفتند. چین در طول سه دهه بدون خصوصی‌سازی و تنها با فراهم نمودن محیط مناسب برای بخش خصوصی، سهم بخش خصوصی را از کمتر از ۲۰ درصد در پایان دهه ۱۹۷۰ به بیش از ۷۰ درصد درسال ۲۰۰۴ افزایش داده است. اکثر کشورهای اروپای شرقی و شوروی سابق نیز با تکیه بر سیاست خصوصی‌سازی توانستند در کمتر از چهار سال سهم بخش خصوصی را به بیش از ۸۰ درصد افزایش دهند. اما رشد بخش خصوصی در این کشورها به فاجعه اقتصادی ختم شد و راهبرد بهبود محیط کسب و کار در چین به معجزه اقتصادی انجامید...

عنوان	فایل
فضای کسب و کار و اقتصاد ایران	application/octet-stream 3464e3f67cad4e2d09d13a0e49ac7046.docx 29 KB	دانلود

سیدرفیع موسوی