پایان ماه عسل انتخاباتی

ماه عسل انتخاباتی احمدی نژاد و بخش زیادی از اصولگرایان پایان یافته است

ماه عسل انتخاباتی احمدی نژاد و بخش زیادی از اصولگرایان پایان یافته است. علتش هم بسیار ساده و علنی است؛ کشمکش سیاسی میان اکثریت اصولگرایان و احمدی نژاد بر سر تعیین کابینه جدید او. محل نمود پایان یافتن این ماه عسل هم جایی نیست جز مجلس شورای اسلامی، یعنی تنها نهاد رسمی که اصولگرایان می توانند در آن به دنبال وصول طلب خود از هم جناحی شان باشند و خب چه وقتی بهتر از بزنگاه معرفی کابینه برای کسب رای اعتماد به مجلس می تواند برای گرفتن این طلب مناسب باشد.

این در حالی است که احمدی نژاد در شرایط بدی برای تشکیل کابینه قرار دارد. اصلاح طلبان و بخشی از مردم به شدت از سیاست های او ناراضی هستند و اکثر اصولگرایان هم از افزایش هزینه روزافزون حمایت از او و تضاد هایی که در جبهه اصولگرایی آشکار می شود، نگرانند.

این وضعیتی است که در زمان تشکیل کابینه برای هیچ کدام از اسلاف احمدی نژاد وجود نداشته است.

تمام فرصت ممکن و غیرممکن به احمدی نژاد داده شده و چوب خط او در میان هم جناحی هایش نیز پر شده است.

اصولگرایان را فعلاً می توان به دو دسته تقسیم کرد؛ یا همفکر کامل احمدی نژادند و می خواهند او از این مرحله بگذرد،که نمایندگی آنان را در مجلس رایحه خوش خدمت یا همان فراکسیون دولت در مجلس به عهده دارد یا همراه تاکتیکی احمدی نژاد هستند و می خواهند از این فرصت استفاده کنند و سهم شان را از کابینه او بگیرند.

گروه دوم در جبهه اصولگرایی در اکثریتند و گروه اول هم در اقلیت.

همراهان تاکتیکی احمدی نژاد بیشتر از گروه ها و احزابی تشکیل شده اند که در دوره نهم انتخابات ریاست جمهوری دست کم در مرحله اول از او حمایت نکردند و بیشتر به رئیس مجلس کنونی که آن زمان کاندیدا شده بود، گرایش داشتند. اما تقریباً همه آنان در انتخابات دهم از احمدی نژاد حمایت کردند، هر چند نقش زیادی در ستادهای او بر عهده شان قرار داده نشد. بخشی را نیز کسانی تشکیل می دهند که در انتخابات دهم از محسن رضایی حمایت کردند.

این اکثریت اصولگرا امروز را بهترین زمان برای کسب سهم خود می دانند.

اما احمدی نژاد نشان داده به شدت به حفظ تمام صندلی های کابینه برای حلقه اصلی یارانش تمایل دارد.

با این اوصاف شاید او چاره یی نداشته باشد جز اینکه شرایط را برای گروه اول به گونه یی بیاراید که آنان هم رضایت بدهند او فقط از این مرحله بگذرد.

گروه دوم اما به این می اندیشد که اگر احمدی نژاد از این مرحله بگذرد، شاید دیگر هیچ وقت دست شان به او نرسد. چه آنکه احمدی نژاد در چهار سال گذشته نشان داده خودش را خیلی ملزم به رعایت نظر هم جناحی هایش در چیدن، تغییر و حتی حفظ اعضای کابینه نمی داند.

هفته گذشته بعد از آنکه اصولگرایان مجلس بر شدت خبرهایشان در مورد متناسب نبودن افراد کابینه با باورها و انتظارهای اکثریت اصولگرایان افزوده می شد و پس از آنکه نامه علی لاریجانی به احمدی نژاد و دادن تذکرهایی که تلویحاً سهم اصولگرایان مجلس از کابینه احمدی نژاد را طلب می کرد با پاتک نمایندگان رایحه خوش خدمت که طرفداران اصلی احمدی نژاد را تشکیل می دهند، مواجه شد و در حد یک نامه سهم خواهانه شخصی تنزل یافت، احمدی نژاد قبول کرد با نمایندگان مجلس شورای اسلامی دیدار کند. البته این دیدار فقط با اعضای فراکسیون اصولگرایان که اکثریت مجلس را تشکیل می دهند، صورت گرفت؛ دیداری که اصولگرایان نتیجه آن را راضی کننده ندانستند چرا که احمدی نژاد اعلام کرده بود تنها حاضر است لیست های پیشنهادی نمایندگان در مورد ترکیب کابینه را بپذیرد و در زمان اعلام اسامی نهایی به مجلس نگاهی هم به آنها بیندازد؛ پیشنهادی که اصولگرایان آنان را عامیانه و نه در چارچوب مناسبات سیاسی رایج و نه در شأن مجلس یک کشور ارزیابی کردند.

احمدی نژاد حتی حاضر نشده لیست وزرای احتمالی اش تا آغاز به کار مجلس برای رای اعتماد به کابینه را برای اصولگرایان مجلس فاش کند.

نامه محسن رضایی به لاریجانی مبنی بر اینکه در خروجی کابینه باید مجلس نقشی زیاد و هم اندازه با احمدی نژاد داشته باشد را نیز باید هشداری در همین راستا دانست.

اینکه احمدی نژاد به اعضای فراکسیون اصولگرایان مجلس گفته لیست هایشان را بدهند تا در زمان اعلام اسامی وزرا به مجلس نگاهی هم به آنها بیندازد، شاید در حد یک تعارف سیاسی هم نباشد؛ چه آنکه طبیعی است رئیس دولت نهم که از همان چهار سال پیش سودای چهار سال ریاست دیگر - بلکه هم بیشتر- را در سر می پرورانده، بارها و بارها اعضای کابینه احتمالش را چیده باشند و بعید است ارائه این لیست ها تاثیری بر نظر او بگذارد.

از طرفی احمدی نژاد در هر صورت از اعضای اصولگرایان است و به نام آنان در تاریخ سیاسی این مملکت ثبت شده است؛ موضوعی که او همواره نشان داده روی کاربرد های آن حساب می کند.

برای مثال ماجرای عزل پورمحمدی و گرفتن رای اعتماد برای کردان و سرانجام به وزارت کشور رساندن رفیق میلیاردرش، صادق محصولی، در فاصله کمی به انتخابات حساس ریاست جمهوری با استفاده از همین کارکرد صورت گرفت.

به نظر می رسد احمدی نژاد مایل باشد این ماه عسل تابستانی انتخاباتی قبل از آغاز فصل پاییز به پایان نرسد چرا که او تاکنون راضی نشده سهم آنچنان دندان گیری به اکثریت اصولگرایان بدهد. از طرفی احتمالاً او افرادی را به مجلس معرفی می کند که اگر نگوییم به اندازه مشایی اما اندکی کمتر از اصولگرایانی هستند که اکثریت جبهه اصولگرایان به آنان حساسیت دارند؛ حساسیتی که ممکن است دردسرهای مزمنی برای احمدی نژاد به همراه داشته باشد.

سروش فرهادیان