مراقب قضاوت هایمان باشیم

انگشترم گم شده است. هر چه فکر می کنم، می بینم مطمئنم که آخرین بار آن را اینجا روی میز گذاشته ام. مطمئنا کار این خدمتکار است که دلم برایش سوخت و به خانه راهش دادم تا بیاید چای بخورد …

انگشترم گم شده است. هر چه فکر می کنم، می بینم مطمئنم که آخرین بار آن را اینجا روی میز گذاشته ام. مطمئنا کار این خدمتکار است که دلم برایش سوخت و به خانه راهش دادم تا بیاید چای بخورد و خستگی ای در کند. نشان به این نشان که با آن حسرت و کنجکاوی به دور و بر خانه نگاه می کرد.

این حرف ها هم که «خانم چرا در طول روز پرده های کلفت را کنار نمی کشید تا به پوست بچه آفتاب بخورد» برای رد گم کردن بود. این هم از عاقبت ثواب کردن. حتما با خودش فکر کرده این ها که این همه دارا هستند و حتما هم از دارایی پدر من اینجا رسیده اند، بگذار قدری از سهم خودم را پس بگیرم!

دیگر به غیر از او کار چه کسی می تواند باشد؟ کس دیگری به خانه وارد نشده. همه شواهد بر ضد اوست. دیده ای این روزها با چه بغضی به من نگاه می کند؟ نشان به آن نشان که دیروز می گفت: خانم اجازه بدهید کیسه خریدهایتان را من بیاورم، می خواست به من طعنه بزند.

حق هم دارد. آن روزها و شب هایی که من درس می خواندم او کجا بوده که زحمت های مرا ببیند و بداند که نان تلاشم را می خورم؟

همان! ا نگشتر اینجاست؟ بچه آن را قاطی اسباب بازی هایش انداخته. دلم آرام گرفت. از اول هم باورم نمی شد کار این خدمتکار بیچاره باشد.

دلم گواهی می داد که انسان درستی است طفلک! همیشه دلسوزی در نگاهش موج می زند. هر چه می گوید از سر خیرخواهی است.

نشان به آن نشان که امروز به جای اینکه چشمش به لوازم خانه باشد و قیمت آن ها را از من بپرسد نگران این بود که این پرده های کلفت مانع رسیدن نور خورشید به پوست بچه می شوند.

درحالی که خود من به این موضوع بی توجه بودم. دیروز هم معلوم بود چون دید که خسته از سرکار برمی گردم آمد و به زور کیسه خریدهایم را از من گرفت.

در ضمن اصلا خدمتکار بیچاره پیش میزی که انگشتر روی آن بود نشسته بود و بعد از اینکه او رفت هم فکر می کنم دیدم که انگشتر سر جایش بود...

می بینید؟ «خیلی خوب» به همین سرعت می تواند تبدیل شود به «خیلی بد» و همین طور «خیلی بد» به «خیلی خوب» اما در این بین حقیقت چیست؟ مواظب باشیم در قضاوت هایمان تحت تأثیر احساسات قرار نگیریم.

ملیکا بهزادی