توقعی بیش از حد انصاف

ظاهرا نماینده های دوومیدانی ما در مسابقات اخیر داخل سالن آسیا که در دوحه مرکز قطر برپا شد، انتظار نتایج و حاصل کار بسیار بهتری را داشتند و در این باور سران دوومیدانی ما نیز با آنها شریک بوده اند زیرا از اکتفا به دو مدال نقره جا خورده اند و از مشکلات و توقعات تحقق نیافته می گویند.
البته همان دو مدال به بهای خلق دو رکورد جدید برای دوومیدانی ما تمام شد و فقط در سایه مثبت چنین حد نصاب هایی به دست آمده است اما ظاهرا توقع از دوومیدانی کاران اعزامی بسیار بیش از این بوده که به بار ننشسته است. در آن پیکارها احسان مهاجرشجاعی در دوی ۸۰۰ متر با ۶۸/۴۸/۱ دقیقه در جای دوم ایستاده و پس از دونده بحرین مدال نقره را به سینه زده و حتی رکورد ایران را شکسته است. این وضعیت توسط هادی سپهرزاد در هفتگانه تکرار شده و اینجا هم نه فقط مدال نقره قاره سهم وی و دوومیدانی ایران شده، بلکه رکورد ایران هم که در اختیار خود او بود، بهبود یافته است.
اما به جز آنها امیر بیاهو در دوی ۶۰ متر، محسن ربانی در پرش با نیزه و امیر مرادی هم در ۸۰۰ متر شرکت داشتند که بر سکو نایستادند. سهم ربانی در پرش با نیزه فقط رتبه چهارم بود و از آنجا که وی در طول سال جاری مدال طلای مسابقات دوومیدانی هوای آزاد آسیا را در رشته تخصصی اش( پرش با نیزه) برده بود، اصلا انتظار نداشت که سرنوشت اش در دوحه چنین باشد. ربانی که پیروزی اش در آوردگاه هوای آزاد اردن مولود و محصول غیبت تعدادی از مدعیان اصلی پرش با نیزه آسیا بود ( و در صورت حضور آنها امکان نداشت که روی سکو بایستد) می گوید: من در جریان رقابت های اخیر در دوحه با مشکل کمر درد مواجه شدم و کلا هم آماده و در فرم ایده آل نبودم، حال آن که رقبایم در بهترین فرم خود قرار داشتند.
دو نفر از حاضران در قطر نیز در مسابقات اردن حضور نداشتند. من از عدم کسب مدال ناراحت نیستم و بیشتر بابت حد نصاب ضعیف ام احساس غم می کنم. رشته ورزشی ما به شکلی است که همه چیز در آن با رکوردها و آمار و ارقام مشخص و اجرا و تعیین می شود و متاسفانه رکورد من در دوحه ضعیف بود …
● ضعف های محسوس
آنچه ربانی می گوید، در حرف های سایر دونده های اعزامی ما به آوردگاه اخیر دوحه نیز قابل لمس و حس و نوعی تکرار حرف آنها است، اما خواست و توقع آنها هرچه باشد، ما باید بدانیم که هنوز در دوومیدانی داخل سالن کامل نیستیم و ضعف های محسوس و پرشماری داریم و حتی مهاجرشجاعی که در دوحه دوم شد، اوج کارایی و توانایی حقیقی اش در هوای آزاد است و از آن جا که بیشتر تلاش و تمرین ورزشکاران ما در طول سال در هوای آزاد و متمرکز بر آن است، بهترین حاصل کار آنان نیز به داخل سالن تعلق ندارد.
با این حال که ما یک سالن بسیار خوب و مختص دوومیدانی در فضای سربسته در تهران داریم و به واقع از مهم ترین نیاز این ورزش لااقل برای ملی پوشان خود در مرکز کشور بی بهره نیستیم و بسیاری از تمرینات آنها در فصل سرما هم لاجرم در همین محل برگزار می شود، اما هنوز فرهنگ دوومیدانی داخل سالن به طور کامل در ورزش ما جذب و حل نشده است و در این خصوص مشکل داریم و باید توان و وقت بیشتری را روی این مهم بگذاریم. تا زمانی که ما فقط به این قصد به دوومیدانی داخل سالن می پردازیم که از سرمای زمستان ها و زمین های نامساعد در این فصل دور بمانیم و مادامی که دلیل رویکردمان به سالن های سربسته اجباری برخاسته از این فصل است ( و نه کسب تخصص های دوومیدانی داخل سالن) بعید است که دستاوردها و نتایج مان در این عرصه نیز از چیزی که اینک هست و نمونه های آن اخیرا در دوحه و در مسابقات دوومیدانی داخل سالن قهرمانی آسیا ۲۰۰۸ رویت شد، چندان بهتر شود.
به رغم مشکلات فوق مهاجرشجاعی امیدوار است که در رقابت های امسال دوومیدانی داخل سالن قهرمانی جهان به مرحله نهایی رشته تخصصی اش(۸۰۰ متر) برسد، ولی اگر هم این اتفاق بیفتد، تردیدی در این حقیقت نیست که ما هنوز در دوومیدانی داخل سالن تیمی فاقد تجربه فراوان و عاری از کارایی های
فوق العاده ایم و با این که در برخی موارد آن( مثل همان ۸۰۰ متر) در سطحی خوب قرار داریم، اما هنوز بسیار کار داریم و همچنان باید تلاش کنیم.
● به طور اساسی
و البته وضع کلی دوومیدانی ما نیز همین است زیرا بدون این که ریشه های این ورزش به طور اساسی تقویت شود و استعدادهای فردی و جرقه های شخصی تبدیل به یک روند دایم و سیستماتیک شود، انتظار کسب مدالهای قطعی را، حتی در مسابقات قهرمانی جهان داریم. انتظاری که با توانایی های فعلی دوومیدانی ما همخوانی ندارد و بیش از منطق و فراتر از حد انصاف می نماید.

وحید رسولی

منبع : روزنامه جوان