بچه‌ها دنیا را جور دیگری می‌بینند

وقتی که ما بزرگ می‌شویم، احساساتمان با یکدیگر ترکیب می‌شوند و ما از درک یک حس به صورت مستقل، عاجز می‌شویم. این موضوع به این معنی است که بزرگ‌ترها یک موضوع را بسیار دقیق‌تر و …

وقتی که ما بزرگ می‌شویم، احساساتمان با یکدیگر ترکیب می‌شوند و ما از درک یک حس به صورت مستقل، عاجز می‌شویم. این موضوع به این معنی است که بزرگ‌ترها یک موضوع را بسیار دقیق‌تر و از جوانب بیشتری نسبت به بچه‌ها درک می‌کنند...

آدم‌ها وقتی به سن ۱۲ سالگی می‌رسند، شروع می‌کنند به آمیختن اطلاعات حسی‌شان برای درک بیشتر جهان؛ یعنی اینکه بزرگ‌ترها تصاویر، صداها، روابط، گفته‌ها و شنیده‌هایشان درباره یک موضوع را با هم جمع می‌کنند و از دریچه همه این ذخیره‌ها به موضوعی می‌نگرند. مثلا وقتی یک آدم‌ بزرگ یک سگ بزرگ‌ هار در حال پارس کردن می‌بیند این ۲ یافته را با یکدیگر ترکیب می‌کند یعنی او سگی را می‌بیند که پارس می‌کند اما یک کودک ۶ ساله سگ را یک موجودیت و پارس کردن آن را واقعه‌ای مستقل از سگ می‌بیند.

در حقیقت این جداسازی حتی پایه‌ای‌تر از این مثالی است که عنوان شد و حتی کودکان در مورد یک حس مستقل هم دست به جداسازی می‌زنند. دکتر مارکو ناردینی که در این زمینه تحقیقات زیادی انجام داده این قضیه را این‌گونه توضیح می‌دهد:

«برای بنا کردن احساسی از جهان ما –بزرگ‌ترها- به انواع اطلاعات تکیه می‌کنیم، یکی از فواید تداخل اطلاعات و احساسات این است که ما می‌توانیم تصمیم‌های دقیق‌تر و موشکافانه‌تری بگیریم و جنبه‌های بیشتری از یک قضیه را در نظر بگیریم. دقیقا این موضوع مصداق انواع دیدی است که ما می‌توانیم داشته باشیم. فکر کنید که می‌خواهید «عمق» را ببینید. آیا عمق را در یک تصویر یک بعدی بیشتر و بهتر می‌بینید یا در یک تصویر دو بعدی یا در یک تصویر سه‌بعدی؟!»

منبع: Science Daily