هر چیز که خوار آید.‎.‎.

دنیا آموزگاری بی گچ و تخته است. از همه چیز می شود آموخت. همه چیز آموزگار است، حتی گاه یک پشه با همه ریزی و ناچیزی حقایقی بزرگ را برای آدمی روشن و آشکار می سازد.
درست مثل کلیدی کوچک …

دنیا آموزگاری بی گچ و تخته است. از همه چیز می شود آموخت. همه چیز آموزگار است، حتی گاه یک پشه با همه ریزی و ناچیزی حقایقی بزرگ را برای آدمی روشن و آشکار می سازد.

درست مثل کلیدی کوچک که با زدن آن می توان منطقه ای را روشن ساخت.

خداوند سراسر حیا و شرم است. همچنانکه در روایات آمده است، و حافظ نیز به زیبایی از آن یاد می کند:

ادب و شرم تو را خسرو مه رویان کرد

آفرین بر تو که شایسته صـــد چندینی

اما همین خدا هیچ شرمی ندارد که برای روشن ساختن یک حقیقت از پشه یا حیواناتی مثل عنکبوت یا سگ و الاغ به عنوان تمثیل استفاده کند.

إِنَّ اللَّهَ لَا یَسْتَحْییِ اَن یَضْرِبَ مَثَلًا مَّا بَعُوضَهً فَمَا فَوْقَهَا

خداوند از این که به موجودات ظاهراً کوچکی مانند پشه و حتی بالاتر از آن مثال بزند شرم نمی کند.

زیرا که با مثال خود کبریتی به شمع های خاموش زده و همه را روشن می سازد.

و از همین جا معلوم می شود که برای فهمیدن و رشد از یک پشه هم می توان آموخت.

[محمدرضا رنجبر]