تلویزیون و كودكان

چندی پیش مقاله ای در مجله نیوزویك توجهم را جلب كرد تلویزیون وسیله مناسبی برای بچه ها است شاید تا قبل از این, هیچ مقاله ای چنین تأسف بار, ژورنالیسم در حال سقوط را رسوا نكرده بود واقعاً مایه ی تأسف است كه میلیون ها نفر سرمقاله را بدون خواندن مقاله باور كنند و یا با خواندن مقاله, مطالب آن را بپذیرند

واقعاً مایه‌ی تأسف است كه میلیون‌ها نفر سرمقاله را بدون خواندن مقاله باور كنند و یا با خواندن مقاله، مطالب آن را بپذیرند. چنین مهارتی در حذف نظریات مخالف قابل تحسین است. در حالی كه همیشه ژورنالیسم را به عنوان یك عقیده پذیرفته‌ایم نه یك واقعیت، اما اكنون آشكارا به حراج گذاشتن آن را شاهد هستیم.مقاله با اشاره به نیوزویك و واشنگتن‌پست، ۹ كانال تلویزیونی را چنین معرفی می‌كند: كانال WDIV در دیتروت، كانال KPRC در هوستون، كانال WPLG در میامی، كانال WKMP در ارلاندو، كانال KSAT در سن آنتونیو، كانال WJXT در جكسا نویل و سیستم كابلی منطقه‌ای. مقاله از یك ركود اقتصادی سخن می‌گوید و امیدوار است كه بتواند با چاپ تبلیغات این افت را جبران كند كه مطمئناً با چاپ این مقاله و تبلیغ برنامه‌های تلویزیونی به هدف خود خواهد رسید. دو شركت رسانه‌ای و كانال‌های تلویزیونی نیكو دئون و دیسنی در این مقاله معرفی شده‌اند.دكتر دانیل ائدرسون از دانشگاه ماساچوست، مشاور تبلیغاتی شركت‌هایی چون MBC، CBS، یونیورسال پیكچرز، سونی، جنرال میلز، آژانس تبلیغاتی لئوبرنت، نیكلووئون و دیگر شركت‌های پخش می‌باشد و مشخص نیست آیا مقاله حاضر یك گزارش مستقل است یا نمایشی از صنعت تبلیغات.مقاله می‌گوید بچه‌ها مطالب زیادی را به سادگی از تلویزیون می‌آموزند و ثابت می‌كند ما شناخت كافی از آموخته‌های بچه‌ها از تلویزیون داریم و اینكه چه برنامه‌هایی برای بچه‌ها مضر می‌باشد. نویسنده مقاله همه تلاش خود را به كار برده است تا به دفاع از تلویزیون، از فوائد برنامه‌های آن برای بچه‌ها سخن بگوید. واقعیت این است كه مقاله با چاپ عكس یك كودك نوپا، فواید تلویزیون را برای گروه سنی زیر ۳ سال توضیح می‌دهد. آكادمی پزشكان متخصص اطفال در آمریكا (AAP) نگرانی خود را در مورد تأثیر رو به رشد برنامه‌های تلویزیونی بر كودكان كمتر از ۲ سال ابراز می‌دارد و به طور جدی با برنامه‌های مخصوص این گروه سنی و نمایش آنها مخالف است. این آكادمی تأكید می‌كند كه تلویزیون می‌تواند ارتباط میان كودكان، نوجوانان و جوانان با والدین‌شان را كمرنگ كند، در ضمن آنها را نسبت به فعالیت‌هایی نظیر مطالعه، گوش كردن به موسیقی و بازی بی‌تفاوت سازد یعنی همه آن چیزهایی كه برای رشد طبیعی آنان ضروری می‌باشد. به بیان دقیق‌تر، AAP اعلام می‌دارد: «پزشكان اطفال باید والدین‌شان را تشویق كنند تا نگذارند بچه‌های زیر ۲ سال برنامه‌های تلویزیونی را ببینند. تحقیقات اخیر در مورد رشد مغز نشان می‌دهد كه اطفال و كودكان نیاز حیاتی به ارتباط مستقیم با والدین‌شان و نیز مراقبت‌های ویژه آنان دارند كه برای رشد و سلامت فكری و كسب مهارت‌های لازم اجتماعی ضروری می‌باشد. بنابراین باید مانع از این شد كه بچه‌ها وقت خود را با تماشای تلویزیون بیهوده بگذرانند.

AAP توصیه می‌كند كه بچه‌های بالای ۲ سال، یك یا دو ساعت در روز تلویزیون ببینند. برنامه‌ها باید عاری از خشونت باشد و موجب ترویج فرهنگ ارتباطی صحیح باشد. حد متوسط استفاده از تلویزیون توسط كودكان ۳ ساعت در روز یا ۲۱ ساعت در هفته می‌باشد كه تقریباً ۲۰ درصد ساعت بیداری بچه‌ها را شامل می‌شود و جزء اوقات بازی كردن و تماشای فیلم‌ها و بازی‌های ویدئویی نمی‌باشد.برنامه‌های تلویزیونی تنها عامل نگرانی والدین نیستند بلكه برنامه‌های تبلیغاتی نیز از نگرانی‌های عمده‌ی آنان به شمار می‌روند. یك نوجوان تا زمان فارغ‌التحصیل شدن از دبیرستان حدود ۳۶۰ هزار برنامه تبلیغاتی می‌بیند. به گفته AAP تبلیغاتی كه كودكان را به طور مستقیم مورد خطاب قرار می‌دهد اساساً فریبنده است و به خصوص بچه‌های زیر ۸ سال را بیشتر تحت تأثیر قرار می‌دهد، زیرا بچه‌های زیر ۸ سال نمی‌تواند مفهوم واقعی تبلیغات را درك كنند و شعارهای تبلیغاتی را به عنوان یك حقیقت باور می‌كنند.یكی از شعارهای تبلیغاتی كه دختران كم سن آن را باور دارند این است كه لاغری زیبایی است. ۳۱ درصد دختران ۹ ساله فكر می‌كنند بیش از حد چاق هستند و ۱۱ درصد دختران ۸ ساله تحت رژیم لاغری قرار دارند. «بنیاد خانوادگی كیسر» اخیراً دریافته است كه دختران نوجوانی كه اكثر آنها ۲۰ ساعت در هفته تلویزیون می‌بینند زنان بسیار لاغر (به طور مثال، الی مكبیل) را الگوی خود قرار می‌دهند. در حالی كه یك زن آمریكایی به طور متوسط ۵ فوت در و ۴ اینچ قد و ۱۴۲ پوند وزن دارد اما مدل نمونه ۵ فوت و ۹ اینچ قد و ۱۱۰ پوند وزن دارد. حداقل ۱۵ درصد از رقبای ملكه زیبایی آمریكا كم‌وزن‌تر از حد طبیعی هستند.از آنجا كه تلویزیون موجب نوعی تنبلی و كم‌كاری در جوانان و نوجوانان می‌شود یكی از عوامل مهم چاقی محسوب می‌شود. ۲۵ درصد بچه‌ها اضافه وزن دارند و تعداد بچه‌های چاق ۶ تا ۱۷ ساله از سال ۱۹۶۸ دو برابر شده است. بین سال‌های ۱۹۸۲ و ۱۹۹۴ میزان دیابت نوع دوم، دیابتی كه ارتباط نزدیكی با چاقی دارد، در بین بچه‌ها چهار برابر شده است. چاقی جوانان معمولاً از زمان كودكی شروع می‌شود. در سال ۱۹۹۹ مجله پزشكی آمریكا چاقی را نوعی اپیدمی معرفی كرد.در ۳۰ سال گذشته شاهد افزایش ۲۵ درصدی این پدیده بودیم و بین سال‌های ۱۹۹۱ تا ۱۹۹۸ بدون استثنا این پدیده در تمامی گروه‌های سنی، جنسی و طبقات اجتماعی و اقتصادی روند رو به افزایش داشته است.به علاوه، برخلاف تبلیغات زیبایی زنان، یك تماشاگر جوان سالانه به طور متوسط در معرض نمایش ۱۴۰۰۰ تبلیغ جنسی قرار می‌گیرد. تنها تعداد كمی از این برنامه‌ها تصویر درستی از رفتار جنسی مناسب یا اطلاعات صحیحی درباره كنترل زاد و ولد، خویشتنداری، خطر حاملگی و انتقال بیماری‌های مقاربتی را نشان می‌دهند.گویی مسائل چاقی، دیابت، بی‌اشتهایی و پراشتهایی خطرات جدی به حساب نمی‌آیند. مطالعات و بررسی‌ها نشان می‌دهد برنامه‌های خشونت‌آمیز تلویزیونی به نوعی مسمومیت فكری ایجاد می‌كند. هزاران مقاله و بررسی علمی ثابت كرده است كه نمایش بیش از حد خشونت رسانه‌ای، خطر رفتارهای پرخاشگرانه را در كودكان و نوجوانان افزایش می‌دهد و حساسیت آنها را نسبت به خشونت از بین می‌برند و آنها باور می‌كنند كه دنیا محل خطرآفرینی است. به علاوه خبرهای مربوط به بمب‌گذاری‌ها، بلایای طبیعی، قتل و دیگر جنایات وحشیانه ذهنیت جوانان را درگیر می‌سازد.مجله تازه‌های علمی چاپ ۲۹ مارس ۲۰۰۲ مقالاتی را به چاپ رساند كه نوعی ارتباط میان تماشای تلویزیون و اعمال خشونت را اثبات می‌كند. بررسی آماری به عمل آمده از ۷۰۰ جوان ۱۶ ساله نشان می‌دهد كه «تماشای برنامه‌های تلویزیونی ارتباط مستقیم با رفتارهای پرخاشگرانه در سنین نوجوانی و بلوغ دارد». از بین جوانان ۱۴ ساله‌ای كه كمتر از یك ساعت در روز تلویزیون تماشا می‌كردند تنها ۷/۵ درصد آنان تا سنین ۱۶ تا ۲۲ سالگی درگیر كارهای خشونت‌آمیز می‌شدند. در مقابل، ۵/۲۲ درصد یك تا سه ساعت در روز و ۲/۴۵ درصد از مردان و ۷/۱۲ درصد زنان بیش از ۳ ساعت در روز تلویزیون می‌دیدند. رفتارهای خشونت‌آمیز شامل زد و خورد، پرخاشگری، درگیری فیزیكی، تجاوز، سرقت و استفاده از اسلحه برای عملیات تبهكاری می‌باشد.

---