بن لادن و بمب گذاری های لندن

«اسامه بن لادن» در یكی از نوارهای ویدیویی اخیر خود گفته است « اگر شهرهای ما را بمباران كنید, ما هم شهرهای شما را بمب گذاری می كنیم» بفرمایید مثل روز روشن بود كه وقتی «تونی بلر» تصمیم گرفت در «جنگ علیه ترور» و تهاجم به عراق به بوش بپیوندد, بریتانیا به عنوان یك هدف مورد توجه قرار گرفت همان طور كه آنها می گویند, به ما اخطار شده بود

كنفرانس سران ۸ كشور از پیش به عنوان روز حمله برگزیده شده بود. و بی فایده است كه تونی بلر به ما بگوید: «آنها هرگز در انهدام آن چه ما گرامی می داریم، موفق نخواهند شد». آنها سعی ندارند آن چه را ما گرامی می داریم، منهدم كنند. بلكه سعی بر این دارند كه افكار عمومی را برانگیزند تا به تونی بلر فشار بیاورند از عراق بیرون برود و از ائتلاف با ایالات متحده و از پای بندی به سیاست های بوش در خاورمیانه دست بكشد. اسپانیا بهای پشتیبانی از بوش را پرداخت - و عقب نشینی اسپانیا از عراق ثابت كرد كه بمب گذاری مادرید به هدف خود رسید - در حالی كه استرالیایی ها در «بالی» تاوان پس دادند.

برای تونی بلر ساده است كه این بمب گذاری ها را وحشیانه بخواند - كه البته بود- ولی مرگ غیر نظامیان بر اثر تهاجم بریتانیا و آمریكا به عراق در ۲۰۰۳ كه كودكان را با بمب های خوشه ای تكه تكه كرد و تعداد زیادی از عراقیان بی گناه كه در پست های بازرسی به وسیله آمریكاییان كشته می شوند، چه نام دارد؟ وقتی آنها می میرند «خسارت های جنبی» نام دارد، وقتی كه ما می میریم، تروریسم و كشتار وحشیانه!

وقتی ما با شورشیان عراق می جنگیم، چه چیز سبب می شود باور نكنیم كه این شورش ها سراغ ما هم خواهد آمد؟ یك چیز مسلم است: اگر تونی بلر واقعاً باور دارد كه با «مبارزه با تروریسم» در عراق می توانیم به طور مؤثرتری بریتانیا را حفظ كنیم - آن طور كه بوش مرتب می گوید: در آن جا با آنها بجنگیم تا نگذاریم به اینجا بیایند- این استدلال دیگر ارزش و اعتباری ندارد.

همزمانی بمب گذاری لندن با كنفرانس سران ۸ كشور، یعنی وقتی توجه جهان بر بریتانیا متمركز بود، یك ضربه نبوغ آمیز نبود. احتیاجی نیست مدرك دكترا داشته باشیم تا ملاقات دیگری بین بلر و بوش را برگزینیم تا روال زندگی یك پایتخت را با كشتار انفجاری بیش از ۳۰ نفر از شهروندانش به تعطیل بكشانیم. زمان تشكیل كنفرانس ۸ كشور كه از مدتی قبل اعلام شده بود، مهلت كافی را كه بمب گذاران برای آماده شدن نیاز داشتند، در اختیارشان قرار داد. طرح چنین برنامه هماهنگی برای حمله ای از این نوع، ماه ها وقت می برد - برای انتخاب خانه های امن، تهیه مواد منفجره، تعیین هدف ها، اطمینان یافتن از امنیت عملیات، انتخاب بمب گذاران، تعیین ساعت و دقیقه بمب گذاری، برنامه ریزی خبررسانی ارتباط ها (تلفن همراه مطمئن نیست و لو دهنده است). هماهنگی و برنامه ریزی پیچیده - وبی رحمی كامل در بی توجهی نسبت به جان افراد بی گناه - ویژگی القاعده است.

و اكنون اجازه بدهید بر اساس واقعیت های رویداد ۷ جولای روز آغاز كنفرانس سران ۸ كشور، روزی چنان بحرانی، روزی چنان خونین را یك شكست كامل نیروهای اطلاعاتی خود بدانیم. یعنی شكست همان «كارشناسانی» كه ادعا می كردند در عراق سلاح های كشتار جمعی وجود دارد، در حالی كه نبود و در كشف چنین توطئه ای برای كشتن لندنی ها كه طرح آن ماه ها طول كشیده است، ناكام ماندند.

به نظر می رسد كه قطار، هواپیما، اتوبوس و مترو از تخصص های هنرمندانه القاعده باشد. كسی نمی تواند هر روز ۳ میلیون مسافر هر روزی لندن را بازرسی بدنی كند. هیچ كس نمی تواند همه توریست ها را متوقف كند. بعضیها فكر می كردند ممكن است «یورو استار» هدف حمله القاعده قرار گیرد - یقین داشته باشید آن ها این طرح را هم مورد مطالعه قرار داده اند- ولی وقتی اتوبوس های عمومی و قطار و مترو در دسترس است، چرا به خاطر كسب پرستیژ هدفی مشكل را دنبال كنند؟

و حالا می رسیم به مسلمانان بریتانیا كه مدت های طولانی منتظر این كابوس بودند. حالا هر یك از مسلمانان ما یك «مظنون همیشگی» می شوند، مردان و زنانی با چشمان قهوه ای، مردانی كه ریش دارند، زنانی كه روسری دارند، پسری كه تسبیح به دست دارد و دختری كه از نظر نژادی مورد توهین قرار می گیرد.

به خاطر می آورم روز ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ را كه من در هواپیمایی بودم كه از بالای اقیانوس اطلس عبور می كرد. هواپیمای من وقتی آمریكا فضای هوایی خود را بست آسمان ایرلند را دور زد و برگشت - و آن وقت من و تحویلدار هواپیما در كابین های هواپیما به راه افتادیم تا مسافران مشكوك را شناسایی كنیم. من حدود یك دوجین فرد مشكوك یافتم كه البته همه افراد بی گناهی بودند كه چشمان قهوه ای یا ریش دراز داشتند یا به من با تنفر نگاه می كردند. در واقع، اسامه بن لادن ظرف چند ثانیه «رابرت فیسك» مهربان، آزادیخواه و صمیمی را به یك نژادپرست ضد عرب تبدیل كرده بود واین امر نكته اصلی در بمب گذاری ۷ جولای است: تفرقه بین مسلمانان و غیرمسلمانان بریتانیایی و تشویق انواع نژادپرستی كه تونی بلر ادعا می كند از آن متنفر است.

ولی مشكل همین جاست. وانمود كردن این كه دشمنان می خواهند «آن چه را ما گرامی می داریم» از بین ببرند، نژادپرستی را تشویق می كند. آن چه را ما در این جا با آن مواجهیم، یك حمله متمركز، مستقیم و مشخص بر لندن است. كه پی آمد «جنگ با ترور»ی است كه آقای بلر ما را به آن بسته است.

درست پیش از انتخابات ریاست جمهوری آمریكا، بن لادن پرسید: «چرا ما به سوئد حمله نمی كنیم؟» خوش به حال سوئد، نه اسامه بن لادن در آن جاست و نه تونی بلر!!

منبع: روزنامه ایندیپندنت (چاپ لندن)

ترجمه : پوراندخت مجلسی