کارگاه زبان فرانسه(5): تا گل هیچ

سهراب سپهری ترجمه ی داریوش شایگان

می رفتیم، و درختان چه بلند، و تماشا چه سیاه!
راهی بود از ما تا گل هیچ
مرگی در دامنه ها، ابری سرکوه، مرغان لب زیست. می خواندیم: «بی تو دری بودم به برون، و نگاهی به کران،
و صدایی به کویر.»
می رفتتیم، خاک از ما می ترسید، و زمان بر سر ما
می بارید.
خندیدیم: ورطه پرید از خواب، و نهان ها آوایی
افشاندند.
ما خاموش، و بیابان نگران، و افق یک رشته نگاه.
بنشستیم، تو چشمت پر دور، من دستم پر تنهایی، و
زمین ها پر خواب.
خوابیدیم. می گویند: دستی در خوابی گل می چید.

Jusqu'à la Fleur du Néant

Nous marchions ensemble.
Hauts étaient les arbres,
Noir l’espace de la vue !
Et longue la route qui menait vers la fleur du Néant .
Une mort dans le flanc des montagnes.
Un nuage sur la crête des hauteurs
Et les oiseaux au bord de la vie.
Et  nous chantions :
« Sans toi je suis une porte ouverte au-dehors,
Un regard que limitent les rivages
Et une voie perdue dans le désert. »
Nous marchions ensemble
La terre s’effrayait à nos pas
Et le temps nous trompait de ses pluies.
Nous rîmes et soudain
Les abimes s’éveillèrent de leur lourd sommeil
Et les fonds insondables firent entendre leurs cris.
Nous silencieux, le désert tout œil, et l’horizon : un fil de regard.
Nous nous assîmes : tes yeux pleins de lointains.
Ma main pleine de solitude, et la terre pleine de sommeil.
Nous dormîmes. Et on raconte que, dans un songe,
Une main cueillait une fleur.

منبع:
Sephrï, Sohrâb, 1991, Les Pas de l’eau, traduit du persan(Iran) et présenté par Daryush Shaygan, Paris :Orphée/La Différence ,pp.26-27.